Rolf op bezoek in Ghana deel 2

Hey thuisblijvers!
Hoe is het met jullie?
Hier bevalt het nog steeds erg goed!De tijd blijft maar voorbij vliegen, maar nu komt het eind dan toch echt in zicht. Vandaag over 5 weken ga ik inchecken op het vliegveld in Accra en dan zie ik jullie weer:).
Maar voor nu ga ik eerst nog even verder genieten en nog niet denken aan het koude Nederland waarin ik straks terecht zal komen.
Liefs, dikke kussen en knuffels van Ieje


Maandag 15 september t/m Zondag 21 september

Maandag 15 september 2008
Vanmorgen ging de wekker in Dreamland erg vroeg! We moesten om 7.00uur bij de rivierkant zijn om te gaan werken op het eiland. Marjolein smste ’s morgens dat ze ziek was en dus thuis zou blijven. Nikki en haar ouders gingen ook niet naar het eiland want die waren er zaterdag en zondag al geweest. Dus zijn Rolf en ik met z’n tweeën in het bootje gestapt bij Kwame. Vandaag had Kwame praatjes genoeg tegen Rolf, in tegenstelling tot gisteren. Eenmaal op het eiland hebben we eerst schoongemaakt. Dat was wel nodig ook, want het was echt een troep! Kwame liep heel de tijd Rolf uit te dagen. Hij beweerde dat hij sterker en sneller zou zijn en dus werd er een hardloop wedstrijdje gedaan. Gelachen heb ik zeker, want Rolf won het met gemak van Kwame. Ook bij een partijtje worstelen moest Kwame het afleggen en toch beweerde hij nog steeds dat hij sterker was. Jammer dat ik er geen foto van heb, want Kwame hing onderste boven bijna met zijn hoofd in het water… Na het opruimen van de rivierkant was het tijd om naar het schooltje te gaan. Dat zou vandaag weer gaan beginnen. Helaas was dat echter niet zo, want toen we bij het schooltje aankwamen was er nergens een leraar te bekennen. Een aantal kinderen was al wel bezig geweest met vegen en er brandden dus op verschillende plekken wat afvalhoopjes. Ik baalde er best wel van dat het nog geen schooltje was, maar volgens Kwame was het altijd zo op de eerste schooldag in het jaar. Daarom heb ik Rolf maar een kleine rondleiding gegeven en uitgelegd hoe het schooltje er ongeveer uitziet als het open is. Met een aantal lokaaltjes buiten, daar zag je nu niks van omdat alle bankjes en stoelen binnen in de andere lokalen stonden. Omdat er verder bij het schooltje niks te doen was heeft Rolf een rondleiding gekregen op het eiland en werden we bij de Chief van het eiland uitgenodigd. Daar hebben we even een praatje gemaakt en kwamen we erachter dat deze man maarliefst 8 vrouwen en 60 kinderen had! Na ons bezoekje aan de Chief hebben we nog even gevoetbald en heeft Rolf nog een kokosnoot gekregen. Een welkomsttraditie die natuurlijk in eren gehouden moest worden. Ook heeft Rolf nog even voor zuster gespeeld met zijn sporttape. Nadat zo ongeveer de helft van de kinderen voorzien was van een sporttape pleister zijn we rond 13.00uur terug naar Ada gegaan. Kwame en Felix brachten ons naar de overkant en hebben ons afgezet bij Tsarley Korpey. Daar hebben we eerst wat gegeten, want vanmorgen hadden we allebei niet gegeten. Na ons ontbijt hebben we lekker een verfrissende duik genomen in het zwembad, even afkoelen want het was erg heet!
Rond 17.00uur zijn we met de motor naar Big Ada gegaan om daar nog wat cultuur te snuiven. Daar hangt altijd een heel apart sfeertje wat Rolf zeker een keer meegemaakt moest hebben. Toen we vanuit het winkelstraatje besloten om even een bezoekje aan Mike en Adi te brengen werd ik toevallig net gebeld door Mike. Ik verstond er weer eens niks van omdat zijn telefoon niet goed werkt, dus liepen we door richting hun huis. Toen we daar bijna waren stopte er ineens met veel kabaal een fietser naast ons, bleek het Mike te zijn:). Samen met hem zijn we naar hun huis gelopen en hebben we hem en Adi uitgenodigd om met ons wat te gaan eten bij Manet Paradise hotel. Na wat tegensputteren gingen ze toch met ons mee en hebben we een heerlijke avond gehad! We hebben gepraat over van alles, van school en werk tot cultuurverschillen en toekomstplannen. Een heerlijke avond die ik echt niet had willen missen! Om 22.00uur gingen we weg bij het hotel en konden we met het personeelsbusje meerijden tot aan de Clinic junction. Met heel wat schokken en stilvallen, jaja schakelen en optrekken is moeilijk;) kwamen we daar gelukkig veilig aan :). Vanaf de Clinic junction zijn we naar het huis gelopen om nog wat spullen te pakken en van daaruit te voet verder naar Dreamland. Zelf liep ik al half te slapen en was het dus maar goed dat Rolf erbij was.

Dinsdag 16 september 2008
De wekker ging weer vroeg vanmorgen!Al om 5.30uur… Dat was niet helemaal de bedoeling, haha:). Rolf had op zijn telefoon de wekker gezet maar had er geen rekening mee gehouden dat deze nog op Nederlandse tijd stond. De wekker had dus pas hoeven gaan om 7.30uur. Dus zijn we snel verder gaan slapen. We wilden eigenlijk rond 9.00uur bij het ziekenhuis zijn, maar we konden ons bed echt niet uitkomen. Ik denk dat bij mij de vermoeidheid er in een keer uit kwam. Daarom zijn we wat later naar het ziekenhuis gegaan, om 10.30uur kwamen we daar aan. Onderweg waren we de ouders van Nikki tegengekomen, die gingen ook iets later. Nikki en Marjolein waren al wel in het ziekenhuis, maar er waren helaas weer geen kinderen… Daarom zijn Rolf, de ouders van Nikki en ik even naar de bouwplaats gelopen. Daar heeft Rolf toen kennis gemaakt met de jongens van de bouw en voornamelijk ook met Calito. Om 12.00uur zijn we samen met de mensen van de bouw terug gelopen naar het ziekenhuis om wat te eten. Na de lunch hebben Nikki, haar ouders, Marjolein, Rolf en ik een tro tro gepakt naar Kasseh. Op dinsdag is het daar altijd markt en het leek ons wel leuk om dat ook aan het thuisfront te laten zien. Het was zoals gewoonlijk weer erg druk en warm!Na wat rondlopen en een stofje te hebben gekocht gingen we weer terug naar de hoofdweg om een tro tro richting huis te pakken. Eenmaal aan de hoofdweg kochten de ouders van Nikki een fiets voor Mike en dit ging nog wel even duren. Daarom besloten Marjolein, Rolf en ik om alvast richting huis te gaan. Toen we net een tro tro wilde pakken kwamen we Mike tegen en ben ik met hem nog snel even een wereldstekker gaan halen. Eenmaal terug bij Marjolein en Rolf zijn we in een tro tro gestapt. Deze zat nog niet helemaal vol en dus moesten we even wachten. Mike stapte even later ook in dezelfde tro tro. Nikki en haar ouders namen Mike en Adi ’s avonds mee uit eten en Marjolein, Rolf en ik hebben thuis spaghetti carbonara gegeten:). Na het eten zijn we met z’n drieën naar het strand gelopen en hebben we gezellig zitten kletsen. Het was nog best spannend op het strand ook, want er was een hele krabbeninvasie! Het was dan wel pikkedonker maar overal waar je keek zag je de oogjes van krabben oplichten :s. Rond 21.15uur hebben we Marjolein terug naar huis gebracht en hebben Rolf en ik een motor gepakt richting Dreamland. Vanavond wilde we er op tijd in liggen, want morgen vertrekken we voor drie dagen richting Cape Coast en Kakumpark. Dus om 22.00uur ging ons lichtje uit.

Woensdag 17 september 2008
6.30uur ging de wekker vanmorgen. We waren allebei alleen al wakker om 6.00uur en hebben we een frisse ochtenddouche genomen om wakker te worden. Om 7.30uur stond er een taxi voor ons klaar, want na vannacht vertrekken we uit Dreamland. Al onze spullen dus in de taxi gezet en om 7.45uur waren we bij het huis. Om 8.00uur belde Agyei ( je zegt Adjee) dat hij met de bus bij de Clinic junction stond. Hij wordt voor de komende drie dagen onze chauffeur. Om 8.45uur was de bus helemaal ingepakt en konden we vertrekken richting Cape Coast. Ook Boefje ging met ons mee in de bus, want onderweg hebben we haar afgezet bij Erik. Hij past de komende dagen op Boefje. Zo konden we gelijk kijken of het goed gaat met Boefje daar, zodat ze bij Erik kan gaan wonen als wij naar huis gaan. Ondertussen had Nikki Adi opgehaald bij zijn huis en om 9.15 uur konden we dan echt op weg gaan naar Cape Coast. We hebben nog even een stop gemaakt bij de Shoprite in Accra, zodat we nog snel wat boodschapjes konden doen en geld konden pinnen. Ook had Rolf nog wat cadeautjes gehaald voor Adi. Een setje gereedschap hadden we samengesteld, nu maar hopen dat hij het niet ziet liggen in het busje de komende dagen… Rond 11.45uur vertrokken we dan weer vanuit Accra en halverwege de middag kwamen we aan bij Cape Coast Castle. Dit is vroeger een slavenfort geweest en ook Nederlanders zijn hiervan de baas geweest. We kregen een rondleiding met gids en hij vertelde echt heel erg boeiend. Het kippenvel stond je soms op de armen. Echt heel indrukwekkend om te zien en te horen. Het is maar goed dat zulke dingen zich hier nu niet meer afspelen! NA de rondleiding wilde Rolf nog even terug naar een van de winkeltjes die we bij aankomst hadden gezien, want daar had hij een mooi schilderij zien hangen. Toen we daar aankwamen bleek de winkel helaas al gesloten te zijn. Maar niet getreurd, boven de deur hing het telefoonnummer van de eigenaar en nog geen 5 minuten later stond hij voor onze neus met de sleutel. Rolf was helemaal weg van het schilderij en heeft het na wat afdingen voor €27 gekocht. Toen we allemaal weer bij het busje waren werd het tijd om een slaapplaats te zoeken, want het was al 18.00uur. Dus binnen een half uur zou het donker zijn. Allereerst zijn we naar een hotelletje gereden, maar hier was het toch best duur en dus besloten we om verder te gaan zoeken. Al snel vonden we een klein guesthouse waar de prijzen helemaal niet hoog waren. De kamerverdeling werd als volgt: Adi & Nikki, Conny & Johan, Agyei, Rolf & ik & Marjolein. In totaal hadden we dus 4 kamers. Na het verdelen en inrichten van de kamers zijn we weer in het busje gestapt om een plaats te zoeken om wat te eten, want bij het guesthouse kon dat niet meer omdat het al best laat was. Het duurde even maar uiteindelijk vonden we een mooi plekje aan het water om wat te eten. We moesten erg lang wachten op ons eten en helaas was het niet de moeite waard. Mijn hamburger zag er echt heel smerig en niet gaar uit en dus heb ik die maar niet opgegeten. De frietjes waren helaas ook koud, maar later kreeg ik van Conny nog een stukje kip en heb ik dat lekker op zitten smullen. Rond 22.30uur gingen we terug naar het guesthouse en zijn we gaan slapen. ’s Nachts hebben we veel light-off gehad, dit merkten we erg goed omdat de ventilator er steeds mee stopte en het toch echt wel heel warm was zonder!

Donderdag 18 september 2008
Om 8.00uur zaten we allemaal aan de ontbijttafel die buiten voor ons was gedekt. We hadden eigenlijk afgesproken om te ontbijten om 7.30uur, maar toen was het ontbijt nog niet klaar. Het smaakte ons allemaal erg goed en na het ontbijt hebben we de bus weer ingeladen en zijn we naar Kakumpark gereden. De omgeving hier is erg mooi, een stuk groener en variërende dan in Ada. Rond 10.15 uur kwamen we aan bij Kakumpark, dit is een national park waar je een wandeling kunt maken. Om 10.45uur vertrokken wij met een gids en een paar andere mensen om een wandeling te maken door het park. Kakumpark is een regenwoud en dus was het erg benauwd en vochtig, maar ook ontzettend mooi! Na ongeveer 20minuten lopen kwamen we bij de touwbruggen aan. Het grootste stuk van deze wandeling gaat over een heel stel touwbruggen die 40meter boven de grond hangen. Je loopt zo dus tussen de bomen door en hebt toch een mooi uitzicht. Rolf vond het niet heel erg geweldig met zijn hoogtevrees, maar met Marjolein ging het nog veel slechter. Een echte held dat ze het toch heeft gedaan! Wat vooral een beetje eng was aan de touwbruggen was het feit dat er een paar weken geleden een brug kapot ging terwijl er iemand op stond… Deze man heeft het weleens waar overleefd, maar heeft wel 40meter boven de grond aan een touw gehangen :s. Met die desbetreffende brug waren ze nu nog bezig en hij was nog niet helemaal af vertelde de jongens die eraan bezig waren… Veilig gevoel hoor om op 40meter hoogte op een brug te lopen die nog niet af is :s. Maar goed, we waren heel aan de andere kant gekomen. Totdat Rolf en ik bij 2 touwbruggen verder op een plateau stonden dat ineens een paar centimeter naar beneden zakte! Ik kan je wel vertellen, dan klopt je hart echt in je keel! We zijn toen ook maar heel snel doorgelopen en hebben niet meer stilgestaan voordat we weer vaste grond onder onze voeten hadden. Vanaf daar hebben we nog 20 minuutjes moeten lopen en dalen om weer bij het beginpunt te komen. Eenmaal daar hebben we in het restaurant eerst zitten lunchen, om vervolgens weer in het busje te stappen om naar het monkey forest te gaan. Hiervan hadden we op de heenweg een bord zien staan en dat was niet zover van Kakumpark. Eenmaal bij het monkey forest bleek het van een Nederlandse eigenaar te zijn en werden we uitgenodigd om een kijkje te nemen. De eigenaar van deze plek heette Dennis en hij vertelde dat hij sinds 5 jaar daar woonde en zieke aapjes opving. Ook had hij krokodillen, stekelvarkens, schildpadden en katachtige. Nou ik kan je wel vertellen dat die man niet helemaal in orde was hoor. Hij en zijn vrouw hadden een idee gehad, maar geen plan en dat kon je wel zien. Niks was af en daardoor zaten de apen in kleine kooitjes. Niet het plaatje dat ik graag had gezien, maar ja dan hadden we dat ook weer eens meegemaakt. Na ons bezoekje aan Erik zijn we verder gereden naar een krokodillenfarm. Toen we daar aankwamen konden we al snel zien dat dit allemaal veel beter geregeld was dan bij Dennis. Zo hadden de krokodillen echt een hele grote vijver om in de zwemmen en er stond nergens een hek, dus eigenlijk waren ze vrij om te gaan en staan waar ze willen. Een van de vrouwelijke medewerksters ging een krokodil recht voor onze neus voeren en andere ook lokken om te komen. Ze gingen tussen ze in staan alsof dat de normaalste zaak van de wereld was… Rolf en Nikki vonden het prachtig en stonden ook al snel tussen de krokodillen en raakte de staart van eentje aan. Na veel wikken en wegen ben ik er ook heen gegaan, maar ik was alles behalve op mijn gemak! Zeker toen er vanaf achter ook ineens een krokodil aankwam, ik wilde toen echt weg! Rolf bleef maar zeggen dat ik echt even aan de staart moest voelen en dat heb ik toen uiteindelijk heel snel gedaan en ben snel weer achter een muurtje gaan staan. Ik was echt wel een beetje bang, haha. Maar goed, ik kan nu wel zeggen dat ik een levende krokodil heb aangeraakt ;).
Na nog een drankje en een praatje zijn we weer in het busje gestapt en gingen we op weg naar onze verblijfplaats voor vannacht. Dit was een Beach resortje wat van 4 Nederlanders is. Het heet KO-SA Beach resort en is werkelijk waar een paradijsje op aarde! Allemaal knusse hutjes met luxe, maar ook heel standaard hutjes met gedeelde douche en wc. Echt voor ieders wat wils en elk hutje was prachtig beschilderd! Zowel aan de buitenkant als de binnenkant straalde het gewoon! We waren allemaal erg onder de indruk en hebben ook een praatje gemaakt met Annemiek en Nol, 2 van de eigenaren. Ze hebben ons verteld hoe ze hier terecht waren gekomen en we voelde ons echt een beetje thuis. Rolf en ik hadden een knus kamertje zonder douche en wc voor ons tweetjes. Het deed ons wel een klein beetje denken aan Schotland om op je blote voetjes naar de wc en douche te lopen. Als je uit ons hutje stapte hoefde je nog maar 60meter te lopen naar de zee, echt ge-wel-dig!’s Avonds hebben we echt genoten van een heerlijke maaltijd en hebben we nog tot best laat buiten gezeten. Ontzettend genoten en zeker een aanrader voor iedereen die daar ooit in de buurt komt!

Vrijdag 19 september 2008
Rolf en ik waren al vroeg wakker vandaag, om 6.30uur. We hebben toen onze zwemkleding aangedaan en zijn naar de zee gelopen. Daar stonden Johan en Agyei ook al te genieten van een sobere ochtend. Het weer was een beetje mistig, maar dat had ook zeker wel iets! Rolf dook bijna gelijk het water in en was dus ook goed wakker. Agyei trok ook zijn kleren uit en ging voor de tweede keer in zijn leven zwemmen. Toen kon ik natuurlijk niet meer achter blijven en dus liep ik klappertandend het water in. Het voordeel hier was dat er een paar grote rotsen in de branding liggen en dat daardoor de golven braken en het dus wat relaxeter zwemmen was dan in Ada. Johan was ondertussen ook even om gaan kleden en ook hij lag om 7.00uur in het water. Ik moet zeggen, dat is best lekker wakker worden!Rond 7.30uur zijn we richting de douches gelopen en hebben we ons even opgefrist onder een koude douche in de buitenlucht. Om 8.30uur zijn we aan de ontbijttafel geschoven en hebben Rolf en ik Sandwich met frietjes op, haha:). Tja je moet wat hè, als je verder nergens hier nog zulke lekkere frietjes hebt gegeten… Na het ontbijt hebben we het busje weer ingeladen en zijn we op weg gegaan naar Elmina. Daar kwamen we aan rond 11.30uur en kregen we een rondleiding met een gids. Elmina is een heel groot oud slavenfort dat van Nederland is geweest. Helaas vertelde onze gids heel erg saai en waren we min of meer blij dat de rondleiding voorbij was. Buiten bij Elmina liepen een hele hoop jongens die van alles wilde verkopen aan je. Hier was het toch wel heel erg hoor, dus we waren blij dat Agyei al klaarstond met het busje van de deur open. Rond 13.30uur gingen we weer op weg naar Ada en daar kwamen we pas om 18.45uur aan! Onze billen waren dus erg blij dat ze even niet meer hoefden te zitten:). Nadat we Agyei betaald hadden zijn Johan, Conny, Marjolein, Nikki, Rolf en ik naar Brightest Spot gegaan en ook Adi en Mike kwamen daarheen. We hebben gezellig met z’n alle wat gegeten en gedronken en waren per persoon toch wel € 3.75 kwijt. Daar kun je het niet voor laten, of wel dan?! Na het eten hebben Rolf en ik de motor gepakt naar Dreamland om daar nog 1 nachtje te slapen. Om 22.30uur lagen we in bed en waren we allebei echt moe!

Zaterdag 20 september 2008
Dat was wel even wiebelig wakker worden vanmorgen! Het stapelbed waarin we vannacht hadden geslapen was niet helemaal stevig zeg maar, haha:). We waren al vroeg wakker van Joyce ( de dochter van Regina ) belde al om 6.45uur. Ze wilde weten hoe het ging… Nadat we onze spulletje hadden gepakt zijn we met een motor richting het huis gegaan en daar kwamen we om 7.30uur aan. Iedereen was nog in diepe rust en dus hebben Rolf en ik heel zachtjes zijn 2 koffers helemaal leeggemaakt en gekeken wat hier moest blijven en wat weer mee naar Nederland kon. Rond 9.00uur werd de rest wakker en hebben we met z’n alle op ons gemakje ontbeten. Nadat iedereen gedoucht had en sommige mensen hun was gedaan hadden zijn we rond 13.30uur richting de markt in Ada gegaan. Helaas was het vandaag wel erg rustig en viel er dus niet veel te zien. Daarom zijn we naar de Clinic junction gegaan om een tro tro te pakken naar Adi zijn shop. Rolf wilde daar nog een jambe kopen en ik wat souvenirtjes voor thuis. Eenmaal bij de shop bleek Adi zelf nog in Kasseh te zijn, maar toen we hem belde zei hij dat hij zou komen. Na ongeveer een klein half uurtje kwam hij aanlopen en hebben we eerst gezellig een praatje met hem gemaakt. Even later kwam ook Mike aanlopen en werd het dus best wel druk bij de shop. Rolf had ondertussen een jambe uitgezocht en gekocht en kreeg van Mike jambe les. Erg leuk en gezellig om te zien! Rolf had ook nog wat cadeautjes voor Adi en Mike en ze waren er erg blij mee! Ondertussen waren Nikki, Marjolein en de ouders van Nikki al terug richting het huis gegaan. Ik heb nog wat spulletjes gekocht en rond 17.45uur gingen we weg bij Adi zijn shop. Adi en Mike zouden zich thuis even opfrissen en daarna naar ons huis komen. De lucht begon dicht te trekken dus zijn we snel in een tro tro gestapt en vanaf de Clinic junction naar het huis gelopen. Rond 19.00uur kwamen Mike en Adi bij ons huis aan en zijn Nikki, haar ouders, Marjolein en Mike en Adi naar Dreamland gegaan om wat te eten. Nikki, Adi en haar ouders zouden daar blijven slapen en Marjolein werd ’s avonds weer thuis gebracht door Mike. Rolf en ik hebben een rustig avondje gehad en nog even met Kees en Corry zitten praten. Ik had nog wat foto’s op cd gezet voor de mensen thuis en Rolf had ondertussen gedoucht. Honger hadden we allebei niet, dus koken hoefde vandaag niet. ’s Avonds hebben we de tas goed ingepakt met alle souvenirtjes in shirts en truien gewikkeld. Nu maar hopen dat alles heel aankomt! We hebben op tijd ons bedje opgezocht, want morgen gaat Rolf alweer naar huis .

Zondag 21 september 2008
Het liefst was ik vandaag gewoon niet wakker geworden, nou vooruit dat is misschien wat te overdreven, maar ik sta alles behalve te springen om vandaag. Rolf gaat vanavond weer terug naar Nederland. We kunnen in ieder geval terugkijken op een paar hele leuke, speciale en fijne dagen:). ’s Morgens hebben we nog even gedoucht en ontbeten en om 12.00uur stond Isaac voor de poort met een geregelde tro tro. Instappen dus en op weg naar Accra. Onderweg waren er nog wat standaard politie controles en bij een van die controles moest Rolf zijn koffer open maken. Gelukkig hoefde niet alle spullen eruit en geloofde de agent ons verhaal wel. Eenmaal in Accra hebben we zitten wachten bij een eettentje tegenover het vliegveld. Daar hebben we nog wat gegeten en zitten praten. Zelf was ik niet helemaal vrolijk, want ja Rolf ging weer weg. De gedachten dat ik hem over 6 weken weer zie maakt in ieder geval veel goed. Mike en Adi waren ook mee naar het vliegveld gegaan om iedereen mee uit te zwaaien, maar ook om ervoor te zorgen dat Nikki, Marjolein en ik weer veilig terug zouden komen in Ada. Rond 18.00uur was het tijd om naar het vliegveld te lopen want om 18.20uur moesten ze inchecken. Eenmaal bij de deur van het vliegveld bleken wij niet mee naar binnen te mogen. Echt heel vreemd, want wij hadden verwacht dat we nog op zijn minst bij het inchecken konden zijn. We stonden dus voor de ingang en werden tegengehouden. Het afscheid kwam dus iets sneller dan verwacht en de3 beveiliging van het vliegveld was echt heel vervelend aan het doen! Het bleek daar een no waiting area te zijn en dus moesten we snel snel afscheid nemen. Ik heb Rolf nog even stevig vastgehouden en kon het toen toch echt niet droog houden. Na een paar traantjes en een dikke zoen was het dan echt zover. Maar zoals ik al zei, nog maar 6 weken. Na de laatste keer zwaaien zijn we op zoek gegaan naar een taxi richting de Shoprite, zodat we vanuit daar een tro tro konden pakken. Toen een taxi voor ons stopte en we nog maar amper ingestapt waren reed de chauffeur in volle vaart weg. Een politie agent stond langs de kant en gooide een metalen speer tegen de band aan. We hadden dus een lekke band en reden met een best wel hoge snelheid slingerend over de weg. Een paar honderd meter verder stopte onze chauffeur om zijn band te verwisselen. Achteraf bleek het zo te zijn dat het op die plaats verboden was om mensen op te pikken… Een klei beetje geschrokken waren we wel, maar ja hier in Ghana maak je bijna iedere dag wel iets raars mee zullen we maar zeggen. Eenmaal bij de shoprite hebben we nog snel wat kleine boodschapjes gedaan en zijn we met de bus naar Tema gegaan. Eenmaal in Tema hebben we een tro tro naar huis gepakt en waren we rond 22.45uur thuis.